Dag 5 en 7. Het is officeel & bezoek tehuis

Inmiddels zijn we alweer 2 dagen verder sinds de laatste update. Twee bijzondere dagen weer, met veel indrukken en bijzondere momenten. Er is weer veel gebeurd en ik realiseer me ook nu weer dat het goed is om af en toe de dingen die er zijn gebeurd op te schrijven. Enerzijds natuurlijk om het thuisfront te informeren, maar anderzijds ook voor onszelf. Morgen is het pas een week geleden dat we uit Nederland vertrokken, maar door de vele gebeurtenissen van de afgelopen dagen voelt het vele malen langer. We merken ook dat het een zeer vermoeiende tijd is. Wel heel erg mooi om mee te maken, maar het vraagt wel wat van ons. Een strandvakantie lijkt me wel wat.... iets met witte stranden en palmbomen en drinken uit een kokosnoot met parapluutje. Situatie is nu echter iets anders. Een ietwat warme hotelkamer. Weliswaar met airco, maar die hebben we vanwege Qiang maar uitgezet. Hij is het immers niet gewend. Op tafel staat een blikje pils (met alleen maar Chinese tekens dus geen idee wat het precies is) warm te worden. En op de achtergrond geen geruis van de branding, maar het eeuwige geluid van de claxonnerende auto's. En wat maakt het dit allemaal waard? Twee heerlijke kids! Die liggen nu trouwens beide op één oor.

Gister was de dag van de officiële overdracht. We moesten terug naar hetzelfde registratiekantoor als waar de dag tevoren Qiang voor het eerst hebben ontmoet. Aangezien het een officiële gebeurtenis is, waren we netjes gekleed en gewapend met een cadeau voor dame van het registratie kantoor. Er werden ons een paar vragen gesteld, onder andere waarom we hadden gekozen voor een adoptiekind uit China. Uiteraard waren we voorbereid en werden keurig de sociaal wenselijke antwoorden opgesomd. De stempels en handtekeningen werden gezet, het cadeau overhandigd. Het is officieel! Wij zijn nu de ouders van Qiang. Al met al duurde deze "ceremonie" een stuk korter dan verwacht. Nog geen uur nadat we naar binnen waren gegaan stonden we alweer op de stoep. Dat gaf ons dus voldoende tijd om die middag nog wat te ondernemen.
We besloten om te gaan zwemmen. Voor Qiang de eerste keer. Het was dus voor hem bijzonder spannend. In eerste instantie zag hij het te water gaan ook nog niet zo zitten. We zien inmiddels een mannetje die heel duidelijk zijn mening laten weten. Het praten gaat nog niet, maar het heftig schudden of knikken van het hoofd (wat dus in China ook gewoon "nee" en "ja" betekent) wordt veelvuldig gebruikt. Zo ook in het zwembad. Een duidelijk nee werd afgegeven. Maar, na enig aandringen en eerst een tijdje voetje baden werd hij steeds dapperder. Niet lang daarna zat hij dan ook in het kleine badje te genieten. Even later gaf hij zelfs te kennen wel even in het grote bad te willen. In de armen van pappa en mamma - en met een brede lach was dit de eerste zwembad ervaring voor onze Qiang.
's Avonds besloten we om de kinderen uit te nemen naar wat waarschijnlijk wel een van de meest succesvolle restaurantketens is ter wereld... de McDonald's. Uiteraard is ook China hieraan niet ontkomen. Schaamteloos geven we toe dat dit voor Caitlin eigenlijk wel bekende kost is, maar voor Qiang zeker niet. De kipnuggets gingen er gretig in. Maar uiteraard was het speeltje uit de happy meal de echte gangmaker. Misschien niet heel voedzaam allemaal, maar het is goedkoop en je hebt twee blije kinderen. Wat wil je nog meer...

Het is woensdagochtend, 6:50uur als opnieuw de wekker gaat. Alweer tijd om op te staan. Vandaag gaan we naar het tehuis waar Qiang al die tijd heeft gewoond, in Chuzhou. Een rit van een kleine twee uur. Daarna rijden we nog een 80km verder om te kijken bij de plek waar hij vlak na zijn geboorte is achtergelaten in Ming Guang. Hij is achtergelaten bij de poort van het tehuis in Ming Guang en daar door de politie overgedragen. Hij was 6 dagen oud. Twee dagen later is hij verplaatst naar het tehuis in Chuzhou. En dat was dan ook onze eerste bestemming.

Na een rit van twee uur kwamen we aan bij het tehuis. We werden hartelijk ontvangen door de directeur van het tehuis en één van de begeleidsters. Qiang kende daar uiteraard goed de weg en liep vrolijk voorop, met de begeleidster naar binnen. Daar werd hij op zijn beurt hartelijk ontvangen door zijn vriendjes. Het tehuis staat goed aangeschreven, maar voor onze begrippen is er toch echt wel ruimte voor verbetering. We zagen twee grotere slaapzalen, met daarin zo'n 24 bedjes in rijen naast elkaar. Van onze gids vernamen we dat de kinderen nauwelijks buiten spelen. Dat bleek ook wel toen we eraan kwamen. Alle kinderen zaten binnen. Een deel van de kinderen zat of lag in het bedje te staren naar (n)iets. Een triest aanblik. Een harde realiteit. We hadden voor de kinderen wat snoepgoed, ballonnen en bellenblaas meegenomen. Ergens hoop je daarmee een lichtpuntje te zijn in een anders zo saaie dag voor deze kinderen.

Het was goed om de oude woonomgeving van Qiang met eigen ogen te aanschouwen. Maar, om eerlijk te zijn waren we ook wel blij dat we weer buiten stonden, in de "frisse" lucht - waar wij trouwens voor het eerst weer een stukje blauwe lucht konden waarnemen. Je zou het in de smog van Beijing en Hefei bijna vergeten.

We werden door de directeur uitgenodigd om met hem te lunchen. We werden als VIP behandeld. In alle glazen werd cola uitgeschonken, behalve in mijn glas (Martijn). Eerst dacht ik nog dat ik dan wel als laatste geserveerd zou worden, maar nee... de directeur had van onze gids vernomen dat ik graag een biertje lust, dus hij had voor mij bier geregeld.... Twee flessen bier (600ml) werden binnengebracht. Ik nam aan dat hij met mij een biertje zou drinken. Opnieuw een foute gedachte. Beide waren voor mij en werden ook direct geopend. En daar zat ik dan met 1,2 liter bier...

Een uitgebreide lunch werd geserveerd, met diverse heerlijke gerechten. In China wordt het eten echt met elkaar gedeeld. In het midden van de tafel wordt alles op een draaitafel uitgesteld. En dan is het niet zoals bij ons dat je alles op je eigen bord kwakt en naar binnen werkt. Je pakt iedere keer een "hapje" van wat er op dit moment langskomt. Uiteraard met stokjes.... Het was voor ons heel bijzonder om op deze manier "getrakteerd" te worden.
Na deze heerlijke lunch werd de rit vervolgd naar Ming Guang. Het tehuis was snel gevonden gelukkig. Het gebouw leek vrij nieuw te zijn. Bij de poort van het tehuis zat een wat oudere dame. wij vertelden haar onze reden van bezoek. Het bleek dat het gebouw in 2010 helemaal is vernieuwd. Dat was ook de reden waarom Qiang zo snel was overgeplaatst. Het bleek zelfs deze vrouw te zijn die hem naar Chuzhou had gebracht. Ondanks dat we ruim een uur extra hebben gereden om alleen maar een poort van een tehuis te zien, was het het zeker waard. Dat was de omgeving waar onze Qiang zijn "roots" heeft. Op de lange terugweg hadden we de tijd om het allemaal rustig te laten bezinken. De kinderen waren moe en vielen uiteindelijk ook beide in slaap. Opnieuw een indrukwekkende dag... Morgen even (weer) helemaal niets.