6 t/m 10 september
Door: Martijn&Julie
Blijf op de hoogte en volg Julie en Martijn
10 September 2014 | China, Peking
We zijn inmiddels alweer 5 dagen verder. In een aparte kamer, aansluitend aan deze, ligt Qiang te slapen (althans, dat hopen we). Naast mij wordt Jip en Janneke voorgelezen aan dochterlief. Een laatste verhaaltje voordat ook zij het land van Klaas Vaak gaat bezoeken. Het is inmiddels alweer kwart voor negen.
Eén van de bedoelingen van het schrijven van een blog was ook voor ons zelf. Het beschrijven van de gebeurtenissen, de emoties en ervaringen. Inmiddels heb ik dus al 5 dagen niets geschreven. Deels heeft dat te maken met slaapproblemen van de kleine. Als we uiteindelijk de hotelkamer rustig hebben, is bij mij de zin om het allemaal nog op te schrijven vaak verdwenen. Ik realiseer me nu dat dat ook wel jammer is. De laatste dagen hebben we weer veel meegemaakt en veel geleerd. Het is absoluut een geweldige ervaring, maar we vinden het ook echt wel pittig. Het vraagt wel wat van ons en we merken allebei dat vermoeidheid begint mee te spelen. We zouden er geen problemen mee hebben om morgen naar huis te gaan. Maar... dat zit er niet in. We moeten nog een weekje. En we gaan dat weekje dus ook maar zo leuk mogelijk maken.
Nu ik terugdenk aan de afgelopen dagen schieten er heel wat zaken en belevenissen door mijn hoofd. Ik zou het kunnen hebben over het feit dat Caitlin nu echt helemaal klaar is met het steeds weer op de foto gezet worden door de chinezen. Ik zou het kunnen hebben over het kamikaze gedrag van de chinezen in het verkeer. Ik zou het over de spleetbroeken kunnen hebben die ze hun kleine kinderen laten dragen. Ik zou het over allerlei -op zijn zachts gezegd- wat rare gewoontes van de chinezen kunnen hebben. Ik realiseer me dat er sprake is van een groot cultuurverschil, maar toch. Het publiekelijk je kind laten urineren in een afvalemmer komt op mij wat vreemd over. Ik ga het dan ook maar niet hebben over de chinezen. Ik ga het vooral hebben over één specifieke chinees, zijn lieve zusje en natuurlijk een beetje over ons.
Sinds onze terugkomst in Beijing zien we een duidelijke verandering in Qiang. Het rustige, veel te brave jongetje, is aan het veranderen in zijn echte zelf. Een kleine deugniet, met een zeer sterke eigen wil. Hij is veel aan het plagen en heel duidelijk de grenzen aan het zoeken. En -zoals dat hoort bij het zoeken van grenzen- gaat hij er af en toe overheen.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik de tussendeur alweer opengaan... een guitig koppie steekt de hoek om. Hij is dus nog niet in slaap... Hij heeft inmiddels een truc geleerd. Wijzend naar de badkamer geeft hij aan dat hij moet plassen. Voor de zekerheid toch maar weer op de WC gezet.... met moeite weet hij er drie druppels uit te persen. Het is hem weer gelukt. Pappa en mamma zijn weer om de tuin geleid. Langzaam begint er (weer) een gevoel van onmacht te ontstaan. Wat moet je doen, wat kun je doen.... Dit zijn de lastige momenten. Dit ritueel is een herhaling van de vorige avonden.
Het communiceren met Qiang gaat moeizaam. Je kunt hem ook niet duidelijk maken dat we heel graag willen dat hij nu gaat slapen. Zijn zusje houdt hij wakker... en morgen is weer een grote dag. Morgen gaan we naar "de muur". Om 9.00uur worden we in de lobby verwacht. Samen met de andere twee stellen een dagje on tour.
Qiang heeft de laatste dagen veel moeite in slaap te komen. Wij weten (nog) niet waarom dat is en al helemaal niet wat we daaraan kunnen doen. Als om half één 's nachts de kleine man nog steeds helemaal klaarwakker is en wij langzaam maar zeker richting een vorm van volledige radeloosheid geraken, dan is het gevoel "waar zijn we aan begonnen" sterk aanwezig. De eerste avond terug in Beijing hadden we één kamer voor ons vieren. Naast een tweepersoonsbed voor ons, een bed voor Caitlin en een ledikant voor Qiang. Die situatie was verre van ideaal. De volgende morgen hebben we ons dus ook per direct laten omboeken naar twee kamers. Gekoppeld met een tussendeur. Beide kamers hebben een heerlijk comfortabele tweepersoonsbed. Op die manier zou in ieder geval Qiang in een aparte kamer eerst kunnen gaan slapen, dan kan iets later Caitlin erbij en hebben wij nog een aparte kamer voor onszelf, en zitten we dus niet om 20.00uur al in het donker te fluisteren. Tot zover de theorie...
Verrassend genoeg is Qiang nu net -van het een op het andere moment- uiteindelijk toch in slaap gevallen. En dat terwijl ik net naar de receptie was gelopen om een ledikant te regelen. Bedoeld als nieuwe poging van ons om het slapen te bevorderen. We hadden in het tehuis de bedjes gezien. Daar sliep Qiang ook in een ledikant. Mogelijk is het grote, tweepersoonsbed allemaal wat te veel voor hem. Vanavond zullen we het niet meer kunnen uittesten. Hij slaapt. En opeens is hij toch wel weer een lief, klein, teer mannetje...
We weten niet wat er allemaal door het hoofdje van de kleine man gaat. De verandering in de afgelopen dagen is groot. De verandering voor ons, de verandering die wij zien in Qiang, maar natuurlijk ook de veranderingen die hij zelf meemaakt. Zijn leven staat op zijn kop. Alles is opeens anders. Opeens zijn er gasten die zich "pappa" en "mamma" noemen, met allerlei regels die anders of nieuw zijn, en zit je in een (stil) hotel.
Qiang is erg druk, laat eigenlijk vrij weinig emotie zien (met uitzondering van de momenten dat hij ergens niet mee eens is), hij is voor een drie jarige eigenlijk veel te zelfstandig en heeft soms gedragingen die voor ons een uitdaging blijken. Waarschijnlijk gold in het tehuis toch wel een beetje het recht van de sterkste. Qiang laat zich duidelijk gelden. Soms met fysiek geweld. Slaan en knijpen bijvoorbeeld. Inmiddels weet hij wel dat wij dat niet tolereren en hem daar ook duidelijk op corrigeren. Doordat het communiceren nog wat moeilijk is en hij niet altijd duidelijke emoties toont is het soms moeilijk in te schatten wat hij nu wel of niet begrijpt van ons gestuntel.
Overigens is het gelukkig niet alleen maar kommer en kwel. Integendeel. Het gaat eigenlijk buitengewoon goed. Qiang en Caitlin kunnen goed met elkaar opschieten en wij proberen deze "wachttijd" zo aangenaam mogelijk te maken. Gaandeweg leren wij Qiang, en leert Qiang ons, steeds beter kennen. Ook zien wij af en toe wat grappige eigenaardigheden voorbij komen. Zo moet de rits van zijn jasje steevast tot bovenaan dicht. En als we buiten zijn -ook al zit hij comfortabel in de buggy- de schoenen moeten aan...
Eergisteren zijn we naar de "verboden stad" geweest. We hebben ons gewaagd aan het metro systeem van Beijing. En wat blijkt: een prima systeem! Efficiënt, snel en goedkoop. En wat het daarbij uitermate prettig maakt is dat ook alle mededelingen "gewoon" in het engels voorbij komen. We kwamen dan ook zonder problemen aan bij de gewenste bestemming. We hebben daar de hele dag wat rondgelopen en veel bekeken. De kinderen waren fantastisch. Voor Qiang hadden we een dag eerder al een buggy gekocht. Beste aanschaf ooit. Als Qiang zelf wilde lopen, wilde Caitlin wel even in de buggy en vice versa. Uiteindelijk waren we pas tegen zeven uur terug in het hotel. Uiteraard moest er nog wel wat gegeten worden. Aangezien we de hele dag al buiten waren geweest en echt geen zin meer hadden nog een restaurant te gaan zoeken, besloten we tot een afhaal. En terwijl ik terugliep met een tas vol eten en terugdacht aan een fijne dag, realiseerde ik me weer opnieuw dat we het toch echt wel getroffen hebben met onze eigen hele coole afhaal chineesje...
Helaas bleek, zelfs na zo'n vermoeiende dag, dat Qiang niet van plan was te gaan slapen. Wij daarentegen waren dat eigenlijk wel van plan. Opnieuw komen de beperkingen van een kleine hotelkamer(s) duidelijk naar voren.
We besloten dan ook de volgende dag tot een rustdag te maken. Het aantal prikkels minimaliseren en hopelijk zo ook wat rust in zijn hoofd te creëren. Leuk bedacht. Dat wel. Weinig succesvol. Het aparte is wel dat Qiang, ondanks het feit dat hij relatief weinig uren slaapt, overdag nog steeds een vrolijk mannetje is.
Vandaag hebben we de dierentuin van Beijing bezocht. Een enorme, zeer ruim opgezette dierentuin. Voor Qiang waren alle dieren even interessant om te bekijken, maar het mooiste waren toch wel de reuze panda's. Beide kinderen zijn dan ook thuisgekomen met elk een nieuwe knuffel. Uiteraard de panda.
De uitjes, maar ook de rustdagen, zijn goed voor ons. We groeien naar elkaar toe. We leren elkaar steeds beter kennen. Het gaat niet vanzelf en we hebben nog wel een weg te gaan, maar het gaat zeker goed komen. Op de achtergrond hoor ik de rustige ademhaling van een inmiddels in slaap gevallen Julie en nog iets verder op de achtergrond, in de kamer hiernaast, liggen twee kleine, totaal verschillende mensjes heerlijk te dromen. Serene rust.
Morgen weer een nieuwe dag.
-
10 September 2014 - 21:42
Martha Schenk:
Tjonge, tjonge, wat zullen jullie moe zijn als je weer thuiskomt. Als ik het alleen maar lees, word ik al moe.
Zoveel dingen te zien en te doen. En dan Qiang die zo laat gaat slapen....
Maar fijn dat het verder goed gaat met kennismaken.
We wensen jullie veel sterkte verder. Nog even en dan weer naar huis. -
10 September 2014 - 21:57
Heidi Nachtegaal:
Wat een goed verslag weer. Ontroerend en tegelijkertijd toch ook heel grappig. Ik hoop dat jullie de komende tijd ook de gelegenheid krijgen om een beetje bij te komen.
Wellicht grappig om te weten dat ook Nederlandse 3-jarigen graag de grenzen opzoeken, er overheen gaan, een sterke wil hebben (en dat ook duidelijk maken) en waarbij je kunt communiceren tot je een ons weegt (hij verstaat je ook prima), maar... hij luistert toch niet. Ik bedoel hier natuurlijk ene Rik Nachtegaal:). Nietwaar Susanne Nachtegaal? :) :) :) -
10 September 2014 - 22:04
Annelien:
Hij denkt misschien dat jullie weer weg gaan en wil zo veel mogelijk uren van jullie genieten.....!
Rust en eenheid toegewenst!
-
10 September 2014 - 22:22
Eefje Versteeg:
Beste Fam Strockmeijer,
Wat een mooi verslag weer, heel bijzonder allemaal .
Jullie zien en beleven veel en ik wil jullie sterkte en veel geluk toewensen.
We bidden ervoor dat onze Hemelse vader jullie een goede verbintenis geeft met elkaar.
Al het goede toegewenst,
Eefje Versteeg. -
10 September 2014 - 23:02
Gerard En Riek Van Beek:
Hoi buurtjes, Wat een uitgebreid verslag weer. Het is een bijzondere, mooie, maar ook een pittige tijd - dat laatste zeker ook omdat de vermoeidheid een rol gaat spelen en je niet alles duidelijk kunt maken wat je zou willen naar Qiang toe. Het heeft allemaal veel tijd nodig, maar het komt goed! Over een week zijn jullie hopelijk gezond en wel weer thuis. Nog een goede tijd daar, en ook sterkte op de even wat moeilijker momenten. Lieve groeten, Gerard en Riek -
11 September 2014 - 08:42
Petra Wubs:
Hoi alle vier,
Had je schrijven al een beetje gemist Martijn.
Pittige en mooie momenten voor jullie. Is vast ook niemand geweest die zei dat
het allemaal heel gemakkelijk zou verlopen. Maar dat het af en toe frustrerend is
kan ik me heel goed voorstellen vooral door de taal. Maar de foto's laten ook
duidelijk al het mooie zien. Genieten waar je genieten kan, verder ook sterkte en heel
veel geduld. Binnen een week zijn jullie al thuis even doorbijten dus.
Lieve groeten.
Petra en Henk -
11 September 2014 - 09:05
Betty Hilgers:
Hallo Martijn en Julie, zojuist jullie uitgebreide laatste verslag gelezen; het wordt steeds herkenbaarder. Ook Romana had enorme problemen om in slaap te komen (ook de talloze manieren om papa en mama voor de gek te houden zijn herkenbaar) Uiteindelijk is het hoe gek het ook klinkt een teken van hechting;hij is bang dat jullie er niet meer zijn als hij weer wakker wordt) Bij ons werd het eenmaal in holland terug zelfs erger. Romana kreeg iedere avond nachtmerries. We hadden goeie voornemens om haar iedere avond in haar eigen bed te leggen maar uiteindelijk kroop ik iedere avond met haar in ons bed tot ze sliep en bracht haar dan over. Na een poosje dat geminderd toen we merkten dat het beter ging. Het kost inderdaad veel energie maar het is het zo waard! Mocht je ooit de behoefte hebben een keer het gesprek met ons aan te gaan dan mogen jullie altijd bellen natuurlijk! Heel veel succes en blijf vooral( ondanks het uitgeputte gevoel wat je krijgt ) genieten! Groetjes Betty Hilgers (zus van An) -
11 September 2014 - 09:13
Carla En Theo:
Wat 'n schrijftalent!!!
Zoveel vrijheid is Qiang natuurlijk niet gewend. Troost je met de gedachte dat-ie geen luiers meer nodig heeft!
We wensen jullie heel veel wijsheid toe en probeer je tijd zo goed mogelijk te benutten om zoveel mogelijk indrukken op te doen en blijf ze vooral opschrijven!!
Heel veel groeten!
Carla & Theo -
11 September 2014 - 09:55
Susanne Nachtegaal :
Lieve Julie en Martijn,
Wat zullen jullie inderdaad moe zijn van die korte nachten en vele gebeurtenissen. Straks hangen je wallen tot onder je schoenzolen maar kom je wel met een heerlijk, vrolijk toppertje thuis.
Geniet nog van de laatste week en vooral van de rustdagen ;0).
Liefs Susan -
11 September 2014 - 23:24
Wim Wubs:
Hoi alle vier,
Bedankt voor jullie boeiend schrijven, voor ons een hele prettige manier om alvast wat op de hoogte te zijn van jullie gezinsuitbreiding.
Mooi om te lezen hoe jullie aan elkaar aan het wennen zijn en dat dit zo te lezen heel goed gaat maar natuurlijk ook heeel vermoeiend. Voor jullie alle vier zoveel indrukken en zowel voor Qiang als voor jullie drie in een totaal nieuwe omgeving. Deze mooie verslagen lijken mij voor later ook heel fijn voor Qiang.
Alle goeds toegewenst, geniet ervan en doe het rustig aan.
Groetjes,
Dina, Wim en Karin. -
12 September 2014 - 17:11
Penelope:
Hey Jules & Martijn,
I am absolutely not the person to give you any advice on children-that-do-not-co-operate-when-they-should-be-sleeping, but there is one thing I can say: YOU CAN DO IT. Yes you can Jules.
We're here for you...now, and when you get back..
Tot gauw,
Penelope
P.S. Tell Caitlin Silke also has an enormous panda teddy bear!! -
12 September 2014 - 20:49
(O)Pa Strockmeijer:
Hallo Martijn, Julie, Caitlin en Qiang,
Ik kan mij de moeite goed voorstellen als na een lange (werk)dag ook nog een verslag moet opschrijven. Daar komt wat moed bij kijken om het op te brengen. En toch is het achteraf dubbel de moeite waard, vooral over verloop van tijd, geniet je weer van je belevenissen die absoluut kwijt raakt als je ze niet opschrijft. De doet te veel indrukken op om vast te houden.
Je verhaal is geweldig om te lezen en om op de hoogte te blijven hoe het jullie vergaat.
Nog even doorbijten dus, het is zo woensdag 17 september 5.oo uur ! Daarna kunnen jullie aan een nieuwe fase beginnen.
Houd moed, het komt allemaal goed !
(O)Pa Strockmeijer
-
14 September 2014 - 20:59
Dorien Haks:
Lieve allemaal, volgens mij gaan jullie weer bijna naar huis. Het was weer een prachtig verhaal om te lezen. Wel pittig dat slapen zo moeizaam gaat. Ik laat Amber ook alle foto's zien, vindt ze heel leuk. De foto met Qiang en Caitlin in bed is favoriet. Groep 3 bevalt amber goed, Caitlin vast ook. Ze moeten nu een ik-doos maken met 5 dingen erin, zal voor Caitlin niet zo moeilijk zijn. Als wij iets kunnen doen/helpen, dan hoor ik het graag! Goede laatste dagen gewenst! Groeten, dorien, Bastiaan, amber, Tamar, Thijmen. -
15 September 2014 - 09:52
Frederique:
Hallo kanjers,
Wat gaaf om te lezen weer en ik kan de vermoeidheid bijna voelen. Wat super dat Caitlin en Qiang het zo goed kunnen vinden met elkaar - wat knap van grote zus om zo met haar nieuwe broertje om te gaan! Voor haar is het ook allemaal nieuw en nu moet ze de aandacht delen! Alvast een hele goeie reis enne... Dat schrijven kun je wel, Martijn!
Liefs, Frederique -
15 September 2014 - 15:41
Monique:
Vol verwondering en bewondering lees ik jullie verhaal, wat een indrukken en ervaringen. Marthijn, wat weet het levendig over te brengen!
Ik kan me voorstellen dat jullie ondertussen ook weer erg uitkijken om naar huis te gaan! Dat is dan nu ook al bijna zover he?!
Lynn heeft een foto van Caitlin en haar op dr kamer gezet; ze ziet erg uit naar de komst van Caitlin. O ja en zelfs t vlechtje vd speelweek mag nog niet uit, omdat Caitlin die toch echt moet zien ;)... Een goede vlucht en een fijn thuiskomen! Mochten we iets kunnen doen, laat svp gerust weten. Liefs, douwe monique lynn en flore -
15 September 2014 - 16:47
Trijnie En Hilco:
Dat je nog tijd hebt om te schrijven. Erg vermoeiend om jullie kids zo bezig te houden en
dat ze jullie bezig houden om niet te slapen. maar gelukkig kunnen jullie aftellen om
naar huis te gaan. En de alledaags dingen tussen aanhalingsteken straks op te pakken.
Nog een goede laatste tijd in China en voor overmorgen een goede reis en alvast
welkom thuis gr Hilco en Trijnie -
15 September 2014 - 17:32
Elsmieke:
Martijn wat schrijf je toch mooi. Fijn dat jullie een beetje gewend aan elkaar raken, al is het in Nederland vast ook weer wennen. Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
